و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت

کوچه باغی ست که از خواب خدا سبزتر است

می روی تا ته ان کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می ا رد

پس به سمت گل تنهایی می پیچی

 پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی                                                                    تو ترا ترسی شفاف فرا می گیرد                                                               

 کودکی می بینی 

 و از او می پرسی                                                                                                   خانه ی دوست کجاست؟